Rodzaj aureoli zależy od kształtu kryształów, które w większości są malutkimi sześciokątami. Halo księżycowe pojawia się, gdy światło księżyca odzwierciedlone w kryształkach lodu, które tworzą chmury cirrus Hej cirrostrata co znaczy białe chmury które znajdują się w troposferze, na wysokości od 5 do 10 kilometrów. Plastyka ciała rzęskowego wykorzystywana jest przy leczeniu jaskry, gdy farmakologia nie działa. W trakcie operacji używany jest nowoczesny laser diodowy. Efekt halo – na czym polega? Efekt halo, nazywany jest także efektem aureoli, i jest to określenie bardzo trafne. Bowiem efekt halo polega na widzeniu wokół źródeł światła tęczowej otoczki. Przypominająca aureolę poświata jest dostrzegalna wokół słońca, lamp, ekranów, neonów itp. cash. O tym, że jaskra jest groźna i potrafi trwale uszkodzić wzrok słyszeliśmy już nie jeden raz. Co zrobić, gdy pojawią się pierwsze oznaki tego schorzenia? Nerwy i ciśnienie – czyli o co chodzi w jaskrze? Jaskra to choroba nerwu wzrokowego – kluczowej struktury dla całego zmysłu widzenia. Jego włókna przenoszą informację z siatkówki oka wprost do mózgu, gdzie powstaje ostateczny widziany przez nas obraz. Miejsce, w którym nerw wzrokowy wychodzi z gałki ocznej nazywa się tarczą. Niestety, są sytuacje w których dochodzi do jego uszkodzenia. Najczęściej dzieje się tak na skutek wzrostu ciśnienia wewnątrz oka. Powoduje to stopniowe obumieranie i zanik poszczególnych włókien nerwu, co – jak nietrudno się domyślić – może mieć dość poważne skutki dla widzenia. Rodzaje jaskry Jaskra to choroba, która ma kilka różnych postaci. Pierwsze kryterium, jakie bierze się pod uwagę, to czy jest pierwotna, czy też powstała w wyniku innego schorzenia (wtórna). Drugą bardzo ważną kwestią jest kąt przesączania – jego budowa i funkcjonowanie ma wpływ na przebieg choroby. Wyróżniamy: Jaskrę pierwotną otwartego kąta przesączania – to najczęściej występująca postać schorzenia. Jest niestety bardzo podstępna – w wielu przypadkach całymi latami rozwija się bezobjawowo, nie dając żadnych dolegliwości! To znacznie utrudnia wczesne wykrycie – kiedy w końcu schorzenie staje się zauważalne, często jest już na bardzo zaawansowanym etapie. Jaskrę pierwotną zamkniętego kąta przesączania – związaną z nieprawidłową budową kąta przesączania. Dochodzi do zablokowania odpływu cieczy wodnistej z oka i w konsekwencji do wzrostu ciśnienia wewnątrzgałkowego. Ta odmiana choroby występuje rzadziej (ok. 5-10% przypadków). W jej przebiegu może też wystąpić tzw. ostry atak jaskry, czyli sytuacja, w której dochodzi do gwałtownego zamknięcia kąta przesączania – potrzeba wtedy szybkiego zgłoszenia się do lekarza, bo w przeciwnym razie w krótkim czasie może dojść do nawet całkowitej utraty wzroku. Jaskrę wtórną – która powstaje z powodu zadziałania jakiegoś konkretnego czynnika – urazu, innej choroby (np. zaćmy), czy też stanu zapalnego. Podobnie jak jaskra pierwotna występuje w postaci z otwartym lub zamkniętym kątem przesączania. Jaskrę wrodzoną – zaburzenia budowy i funkcji kąta mogą powstać też wcześniej – już w okresie embrionalnym. Jeśli dojdzie do takiej sytuacji, wtedy mówimy o jaskrze wrodzonej. Schorzenie ujawnia się w ciągu pierwszych kilku-kilkunastu lat życia (a nawet w okresie noworodkowym). Charakterystycznym objawem może być powiększenie jednego z oczu (tzw. wole oko). Przyczyny rozwoju jaskry Wiemy już, że jedną z głównych przyczyn występowania neuropatii jaskrowej jest wzrost ciśnienia wewnątrz gałki ocznej i związany z tym ucisk tarczy nerwu wzrokowego. Można by jednak zapytać – skąd bierze się ten wzrost ciśnienia? To zależy – w przypadku jaskry zamkniętego kąta przesączania „winna” jest najczęściej nieprawidłowa budowa odpływu cieczy wodnistej, który jest wtedy bardzo łatwo blokowany – np. w trakcie akomodacji lub podczas zmiany szerokości źrenicy. Bezpośrednią przyczynę powstawania zmian można też łatwo wskazać w przypadku jaskry wtórnej i wrodzonej. Niestety, nie jest to takie proste w najczęściej występującej jaskrze pierwotnej otwartego kąta przesączania. Do dziś nie udało się ustalić, w jaki dokładnie sposób dochodzi do jej rozwoju. Dlatego też tę postać często określa się mianem idiopatycznej, czyli samoistnej. Warto jednak pamiętać, że podstawowym czynnikiem ryzyka jej wystąpienia jest wzmożone ciśnienie wewnątrz gałki ocznej. Do innych zaliczyć można jeszcze wysoką krótkowzroczność; cienką rogówkę; choroby sercowo naczyniowe; częste migreny; przypadki występowania jaskry w najbliższej rodzinie. Jakie objawy powoduje jaskra? U większości pacjentów jaskra długo nie daje żadnych objawów, bo nasz mózg skutecznie próbuje kompensować pojawiające się zaburzenia widzenia. Postać pierwotna zamkniętego kąta przesączania może jednak powodować objawy jeszcze przed powstaniem neuropatii. Zaniepokoić nas powinny: silne bóle oczu i głowy; wrażenie halo (aureoli) wokół źródeł światła; przymglenie, zawężenie widzenia; światłowstręt; nudności i wymioty (występują w połączeniu z silnym bólem głowy i oczu w trakcie ostrego ataku jaskry). Co zrobić, gdy pojawią się pierwsze oznaki jaskry? Najlepiej umówić się na pilną wizytę u okulisty, który zbada nasze oczy i postawi właściwą diagnozę. Warto pamiętać, że w przypadku tego schorzenia liczy się czas – im wcześniej wykryta jaskra, tym większe szanse na zachowanie dobrego wzroku. „Wcześnie” to w jej przypadku często jeszcze zanim pojawią się wyraźne objawy – w końcu w bardzo wielu przypadkach rozwija się ona po cichu. Dlatego najlepsze, co możemy zrobić to regularna kontrola wzroku u okulisty – nawet wtedy, gdy wydaje nam się, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Po 40. roku życia powinniśmy badać oczy przynajmniej raz na dwa lata, a po 55. – raz do roku. Jeśli dotąd tego nie robiłeś/łaś, najwyższy czas na zmianę! Jak diagnozuje się jaskrę? Diagnostyka jaskry opiera się głównie na stwierdzeniu charakterystycznych cech występujących w przebiegu tej choroby – zmian tarczy nerwu wzrokowego na dnie oka oraz ubytków pola widzenia. Do najczęściej wykonywanych badań zaliczamy: gonioskopię (ocenę kąta przesączania); tonometrię (pomiar ciśnienia wewnątrz gałki ocznej); OCT, czyli optyczną koherentną tomografię (ocenę grubości włókien nerwowych siatkówki, w tym również tarczy nerwu wzrokowego); perymetrię (badanie pola widzenia); badanie ostrości wzroku; USG gałki ocznej. Leczenie jaskry – czy jest możliwe? To, czy leczenie jest możliwe zależy od kilku czynników: stopnia zaawansowania trwającej choroby (tzn. jak bardzo uszkodzony jest nerw wzrokowy); postaci jaskry; szybkości, z jaką postępuje; wieku pacjenta; indywidualnych uwarunkowań chorego. W przypadku jaskry pierwotnej otwartego kąta przesączania całkowite wyleczenie jest zwykle niemożliwe – można jednak podjąć walkę o zachowanie jak najlepszej jakości widzenia i maksymalne spowolnienie postępów choroby. W postaci zamkniętego kąta, w początkowych, mniej zaawansowanych przypadkach, najczęściej stosuje się krople do oczu. Celem takiej terapii jest obniżenie ciśnienia wewnątrz gałki ocznej, a następnie utrzymywanie go na bezpiecznym poziomie. Kiedy sytuacja jest poważniejsza, a jaskra bardziej zaawansowana, można zastosować też leczenie operacyjne. Istnieje kilka rodzajów zabiegów, których wspólnym celem jest obniżenie ciśnienia i próba stworzenia nowej (dodatkowej) drogi odpływu dla cieczy wodnistej z oka. Wykonuje się Selektywną trabekuloplastykę laserową (SLT) – która może być stosowana w różnych postaciach jaskry i w razie potrzeby wielokrotnie powtarzana. Zabieg polega na pobudzeniu komórek do usuwania złogów utrudniających odpływ cieczy wodnistej. Dzięki temu poprawia się jej odpływ i obniża ciśnienie wewnątrz oka. Co ciekawe, procedura SLT trwa tylko ok. 5 minut! Irydotomię laserową – polegającą na wykonaniu niewielkiego otworu w tęczówce, przez który może uchodzić ciecz wodnista. Często stosowana w jaskrze zamkniętego kąta. Wszczepienie mikroimplantów – które obniżają i stabilizują ciśnienie wewnątrzgałkowe. Są to w pełni bezpieczne i – dzięki miejscowemu znieczuleniu – zupełnie bezbolesne zabiegi, stosowane w walce z neuropatią jaskrową na całym świecie. Bibliografia: Weinreb Aung T., Medeiros The pathophysiology and treatment of glaucoma: a review. JAMA. 2014 May 14; 311(18): 1901-11. doi: PMID: 24825645; PMCID: PMC4523637. Garg A., Gazzard G. Selective laser trabeculoplasty: past, present, and future. Eye (Lond). 2018 May; 32(5): 863-876. doi: Epub 2018 Jan 5. Erratum in: Eye (Lond). 2020 Aug; 34(8): 1487. PMID: 29303146; PMCID: PMC5944654. Chen Lai Yen Huang Use of iStent as a Standalone Operation in Patients with Open-Angle Glaucoma. J Ophthalmol. 2020 May 24; 2020: 8754730. doi: PMID: 32566270; PMCID: PMC7267876. Niżankowska Podstawy okulistyki. Wydanie II poprawione i uzupełnione. VOLUMED, Wrocław 2000. W leczeniu zaćmy stosuje się soczewki: podstawowe sferyczne soczewki „Premium”, do których zaliczamy soczewki asferyczne, toryczne i wieloogniskowe. Na rynku dostępnych jest wiele typów soczewek wewnątrzgałkowych, różniących się właściwościami optycznymi i materiałem, z którego są wykonane. Rodzaj soczewki wpływa na jej właściwości fizyczne oraz biokompatybilność (zdolność współpracy soczewki z organizmem poprzez wykluczenie reakcji alergicznych, nadwrażliwości i działań ubocznych) Są miękkie i zwijalne, dlatego można je wprowadzić za pomocą małego nacięcia. Jej ramiona zwane haptenami, zapobiegają zmianie pozycji i przesuwaniu się, stabilnie ją przytrzymując w odpowiednim miejscu. Ilość i wygląd haptenów uzależniona jest od rodzaju soczewki. Istotnym wskazaniem medycznym jest, by w obu oczach pacjenta, były dokładnie te same rodzaje soczewek, tej samej firmy (mowa o pacjentach z zaćmą obuoczną). Jest to niezwykle ważne, ponieważ soczewki różnią się parametrami, proporcją użytych materiałów oraz właściwościami, np. stopniem i szybkością uwodnienia. Ze względu na komorowość wyróżniamy soczewki wewnątrzgałkowe: przedniokomorowe (wszczepiane przed tęczówką, obecnie rzadko używane) tylnokomorowe (wszczepiane za tęczówką, obecnie najczęściej używane) Ze względu na właściwości optyczne wyróżniamy soczewki wewnątrzgałkowe: a) sferyczne: – nie korygują wady wzroku, – nie odpowiadają naturalnemu kształtowi soczewki oka (jej krzywizna jest różna w centrum i na obwodzie; promienie światła wpadające przez obwodową jej część ogniskowane są bliżej w stosunku do promieni wpadających do oka centralnie, co powoduje powstawanie zniekształceń obrazu i mniejsze poczucie kontrastu, szczególnie w słabym oświetleniu, czy też podczas prowadzenia pojazdów w nocy, źrenica jest wówczas szeroka i promienie przechodzą przez całą średnicę części optycznej), – często wszczepiane w ramach zabiegów na NFZ na terenie Polski, b) asferyczne – naśladują krzywiznę ludzkiej soczewki oka, – zapewniają znacznie lepszą ostrość widzenia, również przy ograniczonym świetle, – pozwalają prawidłowo interpretować kształty i odległości obiektów, – posiadają zmodyfikowaną część optyczną tak, by promienie świetlne przechodzące przez obwodową część optyczną ogniskowały się w tym samym miejscu, co przechodzące przez część centralną, niezależnie od miejsca wpadania promieni świetlnych, – dzięki swojej budowie także obraz z brzeżnych krawędzi soczewki dociera do siatkówki, a kąt załamania pozwala na dobre widzenie nie tylko części centralnej na którą bezpośrednio kierowany jest wzrok, – zmniejszają niepożądane zjawiska optyczne typu tzw. halo wokół źródeł światła (dotyczy to także soczewek jednoogniskowych) Ze względu na ogniskowość wyróżniamy soczewki wewnątrzgałkowe: a) jednoogniskowe (monofokalne) – tworzą tylko jedno ognisko skupienia światła (do dali lub do bliży, tzn. że można w nich dobrze widzieć bez okularów albo to co jest blisko, albo to co daleko), – tylko takie są wszczepiane pacjentom przeprowadzającym operacje usunięcia zaćmy na terenie Polski, ponieważ tylko takie są refundowane przez NFZ – pacjent decyduje czy wszczepiona soczewka jednoogniskowa ma zapewniać dobre widzenie do dali, czy do bliży – jeżeli zdecyduje, że woli widzieć dobrze z daleka, wówczas wszczepiona zostanie soczewka zapewniająca dobre widzenie w dal, a widzenie bliższych przedmiotów będzie wymagało założenia okularów (do czytania, szydełkowania, korzystania z telefonu, czy komputera) – sztuczna soczewka jednoogniskowa nie ma zdolności akomodacji (nie potrafi dostosować oka do oglądanych przedmiotów znajdujących się w różnych odległościach poprzez zmianę kształtu soczewki oka przy jednoczesnym zwężaniu lub rozszerzeniu źrenic b) wieloogniskowe (multifokalne) – tworzą dwa lub więcej ognisk skupienia światła – umożliwiają dobre widzenie zarówno do bliży (czytanie), odległości pośrednich (np. praca przy komputerze), jak i do dali bez konieczności dodatkowej korekcji okularowej, – przywracają prawidłową zdolność widzenia z daleka jak i z bliska – nie wymagają stosowania korekcji okularowej – w sposób najbardziej zbliżony do zdrowej soczewki ludzkiej naśladują jej zdolności akomodacyjne – polecane są osobom, u których planowane jest obustronne wszczepienie sztucznych soczewek oraz osobom ze starczą dalekowzrocznością Nie zaleca się wszczepiania wewnątrzgałkowych soczewek wieloogniskowych u osób: – z astygmatyzmem powyżej 1,0 dioptrii – które w drugim oku mają wszczepioną soczewkę jednoogniskową, – u których występuje zwyrodnienie plamki żółtej związane z wiekiem (AMD) lub inne choroby rogówki oraz osobom z postępującą jaskrą – u zawodowych kierowców, ponieważ w warunkach słabego oświetlenia można mieć uczucie występowania okrągłej poświaty (efekt aureoli) lub mglistego promienia wokół źródeł światła lub oświetlonych przedmiotów. – u osób wykonujących zawody, wymagające precyzji w widzeniu: malarzy, grafików, fotografów Z czasem niektóre osoby przyzwyczajają się do tych zaburzeń i przestają je zauważać, inne natomiast mogą dostrzegać je przez długi czas po zabiegu. Należy mieć świadomość, że soczewki wieloogniskowe uwalniają od okularów, ale nie przywrócą wzroku sprzed lat. Soczewki toryczne – stworzone z myślą o osobach chorych na zaćmę, którym towarzyszy astygmatyzm (dzięki odpowiedniemu profilowaniu kształtu soczewki, redukują współistniejący astygmatyzm, przez co pacjent odzyskuje pełną zdolność widzenia bez konieczności stosowania okularów korygujących) – korygują nieprawidłową krzywiznę rogówki lub soczewki oka Przeciwwskazania do wszczepienia wewnątrzgałkowych soczewek torycznych: – nieregularny astygmatyzm w centrum rogówki, – nieustabilizowany astygmatyzm, – wszelkie schorzenia rogówki i siatkówki upośledzające czynność widzenia Obecnie soczewki wszczepiane podczas leczenia zaćmy są przeźroczyste (potocznie zwane „białymi”) lub o barwie żółtej (potocznie zwane „żółtymi”). Soczewki żółte posiadają dodatkowy filtr chroniący przed szkodliwym światłem niebieskim. Soczewka z filtrem purpurowym (fioletowym) lub żółtym jest szczególnie przydatna dla diabetyków i pacjentów ze zwyrodnieniem plamki żółtej związanym z wiekiem. Ponadto, zalecana jest ponieważ ma duże znaczenie zapobiegające chorobom oczu. Podczas operacji usunięcia zaćmy istnieje możliwość korekcji wady wzroku za pomocą wszczepianych soczewek wewnątrzgałkowych w zakresie -20/+20 dioptrii Każda z soczewek wewnątrzgałkowych wszczepianych naszym pacjentom jest soczewką ponadstandardową, asferyczną z rodzaju ?Premium?, posiadającą filtr UV, która chroni oko przed wieloma chorobami i uszkodzeniami. Niektóre oferowane soczewki wewnątrzgałkowe posiadają również filtr żółty, chroniący przed światłem niebieskim, które jest przyczyną zmian zwyrodnieniowych siatkówki i plamki żółtej, co prowadzi do upośledzenia widzenia (szczegóły w zakładce Cennik). Ze względu na niepochlebne opinie, kliniki, z którymi współpracuje ZAĆMEX nie wszczepiają naszym pacjentom soczewek sferycznych. Zaćmę można całkowicie wyleczyć, usuwając zmętniałą soczewkę i wszczepiając nową – sztuczną. Operacja zaćmy jest obecnie jednym z najczęściej wykonywanych zabiegów okulistycznych. Zaćma to zmętnienie soczewki oka, które w miarę powiększania się obszaru zmętniałego może prowadzić nawet do całkowitej utraty widzenia. Nie jest to jednak utrata nieodwracalna. Zaćmę można całkowicie wyleczyć, usuwając zmętniałą soczewkę i wszczepiając nową – sztuczną. Operacja zaćmy jest obecnie jednym z najczęściej wykonywanych zabiegów okulistycznych. W początkowym stadium zaćma może być całkowicie nieodczuwalna i niezauważalna. Na całym świecie aż połowa osób w wieku powyżej 70 lat cierpi na zaćmę. Obserwuje się, że ludzie w krajach rozwijających się częściej chorują na zaćmę w młodszym wieku, co może być związane z niedożywieniem i ogólnie niezdrowym trybem życia. Wodospad, katarakta i szara gwiazda – jak nasi przodkowie wyobrażali sobie, co dzieje się w chorym oku Zaćma pojawia się najczęściej około 50. roku życia. Coraz rzadziej używana dziś nazwa zmętniałej soczewki, czyli katarakta (ang. cataract, hiszp. catarata, fr. cataracte), doskonale uzmysławia, jak nasi przodkowie wyobrażali sobie to, co dzieje się z okiem w miarę postępowania procesu mętnienia soczewki. Mówi się, że starożytni Grecy wierzyli, iż jeden z pierwszych objawów zaćmy – czyli widzenie jak przez mgłę, zasłonę – powodowane jest przez ciecz spływającą do wnętrza oka niczym wodospad (analogicznie do obserwowanego w przyrodzie zjawiska, kiedy na styku tych dwóch rodzajów skał powstaje rodzaj zapory pokonywanej przez wodę w gwałtowny sposób tworząc wodospad). To zamglone widzenie jest nie tylko subiektywnie odczuwalne przez pacjenta. Mętniejąca soczewka jest na pewnym etapie widoczna z zewnątrz. Zewnętrzny obserwator dostrzega ją jako szarą – stąd, z kolei, niemiecka nazwa zaćmy czyli “grauer Star” – szara gwiazda. W jaki sposób zaćma zmienia soczewkę oka Soczewka oka (łac. lens)) to narząd bez nerwów i naczyń. Składa się m. in. z torebki soczewki (łac. capsula lentis) i jądra soczewki (nucleus lentis). Podobnie jak soczewka aparatu fotograficznego, soczewka oka jest krystalicznie czysta. W ciągu naszego życia soczewka oka ulega zmianom: w jądrze tworzą się nowe komórki, przez lata soczewka staje się grubsza i mniej elastyczna. Jeśli soczewka traci elastyczność, zmienia się też jej siła refrakcji, a obiekty w pobliżu stają się coraz bardziej rozmyte. Proces ten prowadzi do rozwoju prezbiopii – czyli. tzw. dalekowzroczności starczej. Zmiany w soczewce oka wynikające z jej zmętnienia związane są z pojawiającą się dysfunkcją pewnych wysoce skoncentrowanych białek, które pozostają przezroczyste dzięki innym białkom – ochronnym A-Crystallin (cryAA) i B-Crystallin (cryAB). Kiedy cryAA i cryAB przestają pełnić swoją funkcję ochronną, wspomniane wysokoskoncentrowane białka obecne w soczewce zbijają się razem i prowadzą do jej zmętnienia. Objawy zaćmy, których na pewno nie przeoczysz Zmętnienie (nieprzezroczystość, nieprzezierność) soczewki objawia się także w postaci takich dokuczliwych objawów jak: niewyraźnie widzenie – przede wszystkim do dalinadwrażliwość na światłowrażenie nadmiernej intensywności barwspowolnienie akomodacji oka do warunków oświetleniowychpogorszenie widzenia przestrzennegoostrzeganie aureoli wokół źródeł światła (efekt halo) Wszystkie wymienione objawy są szczególnie uciążliwe dla kierowców. Jakie są przyczyny zaćmy Nie znamy do końca czynników prowadzących do procesów przebudowy w włóknach soczewki oka i do jej mętnienia. Za jeden z czynników uznaje się stres oksydacyjny czyli stan braku równowagi pomiędzy działaniem reaktywnych form tlenu (wolnych rodników) a biologiczną zdolnością do szybkiej detoksykacji reaktywnych produktów pośrednich lub naprawy wyrządzonych szkód. Inne czynniki, które przyczyniają się do zaćmy to: naturalne procesy starzeniapromieniowanie UVpromieniowanie podczerwonezbyt mała aktywność fizycznacukrzycaniedożywieniepalenie tytoniuurazy oczuniektóre operacje oczu ( ciała szklistego z oka)zażywanie niektórych leków (np. kortyzonu) Kiedy matka przechodzi różyczkę podczas ciąży, płód może być obarczony zaćmą wrodzoną. O czym powinieneś wiedzieć, decydując się na operację zaćmy Doświadczenie chirurga, wybrana przez niego technika chirurgiczna oraz rodzaj wszczepianych soczewek są kluczowymi czynnikami, jeśli chodzi o jakość widzenia po operacji zaćmy. Obecnie zaćmę operuje się już na wczesnym etapie. Nie czeka się, aż soczewka osiągnie taki etap zmętnienia, że pacjent ma trudności z normalnym codziennym funkcjonowaniem. Dzięki minimalnie inwazyjnej technologii chirurgicznej i możliwości maksymalnie indywidualnego dobrania soczewek wewnątrzgałkowych, operacja zaćmy jest bezpieczna i skuteczna. Jakkolwiek techniki chirurgiczne stosowane w leczeniu zaćmy różnią się znacznie w zależności od kliniki, w klinice Swiss Laser przeprowadzamy operacje wysokoprecyzyjnym fekoemulsyfikatorem szwajcarskiej firmy OERTLI. To metoda polegająca na wykonaniu mikronacięć (tzw. portów) w rogówce i usunięciu przez nie zmętniałej soczewki a następnie wprowadzeniu nowej. Zabieg trwa 10-15 minut. Stosujemy fakoemulsyfikcję zaćmy – metodę polegająca na usunięciu zaćmy za pomocą ultradźwiękowej końcówki i wszczepieniu sztucznej soczewki wewnątrzgałkowej. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu powierzchniowym aplikowanym w postaci żelu lub kropli do worka spojówkowego. Na miejsce usuniętej soczewki wkłada się nową – elastyczną, zwijalną, akrylową, która sama rozwija się w torebce naturalnej soczewki i osadza we właściwym miejscu w gałce ocznej. Nacięcie jest minimalne (od 1,5 do 3 mm). Przypomnijmy raz jeszcze: szkodzie wyrządzonej soczewce oka przez zaćmę można całkowicie zaradzić. Wymiana soczewki na nową sprawia, że wzrok wraca do normy. Co ważne, poddając się operacji zaćmy, możemy poprosić o wszczepienie takich sztucznych soczewek, które dodatkowo skorygują naszą wadę wzroku (krótko/dalekowzroczność, astygmatyzm). Dr Victor Derhartunian od 2012 roku z sukcesem prowadzi własną klinikę EyeLaser we Wiedniu (Austria), zaś od 2016 roku – Centrum Chirurgii Laserowej w Zurychu (Szwajcaria). Obie te placówki należą do wysoko ocenianych przez Pacjentów klinik w tej części Europy, a wszystko to dzięki umiejętnemu wykorzystaniu innowacyjnych technologii i zastosowaniu absolutnie wysokich standardów w pracy z Pacjentami. Zapisz się na niezobowiązująca wizytę i konsultację, na której dowiesz się, jak możemy poprawić Twój wzrok.

widzenie tzw aureoli halo wokół źródeł światła